Pencabulan Piagam PBB oleh mana-mana ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu boleh diungkitkan oleh negara yang tidak puas hati dalam Persidangan PBB untuk tindakan lanjut. Persidangan tidak boleh membuat resolusi yang wajib, tetapi di bawah "resolusi Bersatu Untuk Keamanan" Persidangan PBB telah mengistiharkan bahawa dirinya layak memberi kelulusan penggunakan kekerasan jika Majlis Keselamatan PBB gagal bertindak disebabkan tindakan veto salah seorang anggota Majlis itu. Persidangan PBB juga boleh mengenakan tindakan lain (seperti sekatan ekonomi) jika situasi memanggil untuknya. Akan tetapi, kesignifikanan kesahan resolusi seperti ini masih menjadi tanda tanya kerana Persidangan PBB tidak boleh membuat resolusi yang wajib.

Negara yang tercabar oleh pencabulan tersebut juga boleh mengadu kepada Majlis Keselamatan. Majlis Keselamatan boleh meluluskan resolusi di bawah Bahagian VI Piagam PBB untuk mengsyorkan "Penyelesaian Pasifik Pertikaian". Resolusi sedemikian tidak wajib di bawah undang-undang antarabangsa, akan tetapi ia dilihat sebagai kehendak Majlis Keselamatan. Dalam sesetengah kes yang jarang, Majlis Keselamatan boleh meluluskan tindakan penggunaan kekerasan, sekatan ekonomi dan tindakan serupa dalam pada tindakan sesorang entiti antarabangsa bertindak "mencabuli Keamanan dan melakukan aksi aggressif" di bawah Bahagian VII Piagam PBB dan ini adalah wajib di bawah undang-undang antarabangsa.

Ia telah dikatakan bahawa resolusi-resolusi yang diluluskan di luar Bahagian VII juga boleh mengikat, dengan asas kepada ini ialah kuasa besar yang diberikan kepada Majlis Keselamatan di bawah Artikel 24(2) yang mengatakan bahawa "dalam menjalankan tanggungjawab ini (menjaga keamanan dan sekuriti antarabangsa), ia akan bertindak dengan Prinsip-prinsip dan Matlamat Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu". Sifat mandatori resolusi-resolusi seakan ini telah disahkan oleh Mahkamah Keadilan Antarabangsa dalam pendapat nasihatnya ke atas Namibia. Sifat mengikat resolusi berkenaan juga boleh dilihat daripada intepretasi dan gaya bahasa yang digunakan, serta maksudnya.

Jika kedua-dua pihak setuju, negara juga boleh membawa pertikaian sebegini ke perbicaraan oleh Mahkamah Keadilan Antarabangsa (ICJ) di The Hague, Belanda. Keputusan-keputusan yang diberikan Mahkamah dalam kes sebegini adalah mengikat, walaupun ia tidak mempunyai cara menguatkuasakan keputusannya. Mahkamah juga boleh memberikan pendapat nasihatnya ke atas apa-apa persoalan undang-undang yang timbul oleh mana-mana organisasi yang diberikan kelulusan melakukan sedemikian di bawah Piagam PBB. Sesetengah kes nasihat yang dibawa ke muka mahkamah telah mencetuskan kontroversi dengan kesahihan mahkamah tersebut membuat perbicaraan.

Biasanya kes-kes yang rumit (yang mana berjumlah kurang daripada 150 sejak mahkamah ini diwujudkan daripada Mahkamah Tetap Keadilan pada tahun 1945) boleh memakan masa bertahun lamanya dan secara amnya melibatkan beribu-ribu muka surat rayuan, bukti, dan peguam yang mempunyai pengkhususan dalam undang-undang antarabangsa yang paling baik di dunia. Dari tahun 2006, masih terdapat 12 kes yang menunggu di ICJ. Keputusan yang dibuat melalui arbitrasi lain mungkin atau tidak mengikat mengikut sifat perjanjian arbitrasi, dengan keputusan yang berpunca kes-kes kontentious yang dilawan di hadapan ICJ mempunyai sifat mengikat ke atas negara-negara yang terbabit.

Walaupun negara atau organisasi antarabangsa secara biasanya ialah pihak-pihak yang terlibat dalam satu pertikaian, sesetengah triti seperti Konvensyen Antarabangsa berkenaan Hak Sivil dan Politik terdapat satu pilihan protokol yang membenarkan individu yang hak asasinya dicabuli untuk mengemukakan petisyen kepada Komiti Hak Asasi Manusia antarabangsa.